اندج روستایی است در دهستان الموت بالا بخش الموت شرقی شهرستان قزوین. فاصله این روستا تا شهر قزوین حدود 80 کیلومتر می باشد که در 17 کیلومترى شهر معلم کلایه، در دل صخره های عظیم و در مختصات طول جغرافیائی 36 درجه و 28 دقیقه و عرض جغرافیائی 50 درجه و 31 دقیقه و در ارتفاع 1600 متری از سطح دریاهای آزاد واقع شده است و از نظر اقلیمی آب و هوایی سرد و نیمه خشک دارد. جمعیت این روستا بر اساس سرشماری سال 90، برابر 38 خانوار و 110 نفر بوده است که عمده اهالی آن را افراد ساکن دایمی تشکیل می دهند. اشتغال اصلی ساکنان دایم روستا عمدتاً مبتنی بر کشاورزی و به ویژه باغداری، دامداری و آبزی پروری است. کثر اهالی روستا به کارهایی همچون کشاورزی ، باغداری ، دامداری و پرورش زنبور و ماهی عسل مبادرت می ورزند. عمده ترین فراورده زراعی روستا لوبیا چیتی است که از کیفیت فوق العاده ای برخوردار است. در گذشته کشت برنج نیز مرسوم بود که با توجه به توسعه باغداری و تغییرات جوی امروزه کمتر به آن می پردازند. گندم،جو و … نیز به منظور تغذیه دام و طیور کشت می شود ولی میزان کشت آن نسبت به گذشته که اهالی مجبور به تامین آرد خود بودند به شدت کاهش یافته است. نان روستا توسط خانم ها در تنور های سنتی که در هر خانه ای میتوان یافت پخته می شود که هنگام پخت نان در منازل بوی نان تازه تا چند محله آن طرفتر به مشام میرسید. کشت یونجه در روستا نیز بسیار متداول است و تنها علوفه ای است که بطور فراوان برای تغذیه دام مصرف می شود. درامد باغبانی روستا نیز عمدتا محدود به گیلاس و گردو است ولی سیب،گلابی، زردآلو، انگور،گوجه سبز و آلبالو و همچنین کیوی، خرمالو و انجیر هم به چشم می خورد. اهالی روستا با نگهداری گاو و گوسفند نیاز خود به لبنیات را نیز برآورده می سازند. اخیراً یک کارگاه تولید مواد غذایی و چند مزرعه پرورش ماهی قزل آلا پویایی تازه ای به کسب و کار در روستا داده است. جاذبه های گردشگری این روستا عبارتند از: وجود خانه هایی با مصالح سنگ، گل، خشت و چوب در بافت قدیم روستا آب و هوای مساعد، رویش انواع گیاهان خودرو و گیاهان دارویی گاوزبان، شنگ، شیرین بیان، غازایاقی، کنگر، آویشن، ریواس، بومادران، گون، روناس و نیز انواع گل‌های وحشی، زیبایی‌های طبیعت روستای اندج را چند برابر کرده است. کوه‌های بلند، صخره‌های شگفت‌آور، دره‌های زیبا، طراوت و آرامش رودخانه دایمی اندج، چهره زیبایی از طبیعت بکر روستا به نمایش می‌گذارد. معماری خانه‌های این روستا متأثر از شرایط طبیعی و نوعی فعالیت‌های اقتصادی و معیشتی ساکنین شکل گرفته است. در تمام خانه‌ها فضاهای انبار، طویله، انبارهای علوفه، اتاق‌های خواب و پذیرایی وجود دارد. سقف خانه‌ها مسطح است. در حوالی آن بر بالای کوه بقایای دژ ویرانی وجود دارد، که با سنگ و گچ ساخته شده و به نظر می‌رسد از قدمت نسبتاً طولانی برخوردار است. به لحاظ وجود جاذبه های متنوع در این روستا به ویژه چشم اندازهای زیبای طبیعی، ظرفیت و امکان جذب گردشگران بیشتری متصور است اما به جز دو سوییت اقامتی دهیاری روستا و تعدادی از منازل روستایی و سوییت گردشگری، امکانات اقامتی چندانی در روستا وجود ندارد. صنایع دستی روستای اندج شامل نمدبافی و سبدبافی است. از میان غذاهای محلی روستا می‌توان به انواع آش، فسنجان، آبگوشت و کباب و نان محلی اشاره کرد. ظرفیتها و زیرساختها: آب این روستا که بسیار شیرین و گوارا است از چشمه ای واقع در غرب روستا و در مزرعه کاسیگر تامین می شود. و همچنین می توان به وجود مدرسه ابتدایی، کتابخانه، پوشش تلفن بی سیم، مسجد امام علی (که اخیراً با همت اهالی و خیرین بازسازی شده)، مقبره امام زاده محمود (با شجره نامه معتبر)، نعمت برق و جاده آسفالت و زمین فوتبال خاکی اشاره کرد. دستیابی به روستا از مسیر اصلی آن که جاده ای است در امتداد اندج رود و با گذر از روستاهای صایین کلایه، ملاکلایه و کندانسر امکان پذیر است. و همچنین یک جاده خاکی منشعب از راه اصلی اهالی روستاهای کوچنان و دک که از دل صخره های بزکش می گذرد دستیابی به اندج را برای همسایگان شمالی ممکن ساخته است. دره اندج رود در شمال شرق کوهستانی منطقه الموت قزوین قرار گرفته است. نام این دره و رود آن برگرفته از عنوان روستایی بزرگ به همین نام در انتهای این دره است . روستای اندج از توابع بخش رودبار الموت، شهرستان قزوین، در 15 کیلومتری شهر معلم کلایه و در 80 کیلومتری قزوین قرار دارد. روستای اندج با مختصات جغرافیایی 50 درجه و 25 دقیقه و 45 ثانیه طول شرقی و 36 درجه و 27 دقیقه و55 ثانیه عرض شمالی واقع شده است. این روستا از شمال به کوه پس وشته، از شرق و شمال شرق به کوه ستو و دره تارو، از شمال و شمال غربی به کوه دیمیان( میدان) و دره چاکان و از جنوب شرقی به کوه قلعه چال محدود می شود. روستای اندج از سمت شمال به روستای کوچنان و از سمت غرب به روستای دک و از سمت شرق به روستاهای توان وخشکچال و از سمت جنوب به روستای کندان سر محدود می شود. درآمد مردم روستای اندج از راه فعالیت زراعی و دامپروری تامین می شود، پرورش زنبور عسل و تولید صنایع دستی از قبیل سبد و نمد نیز در روستا رواج دارد. اراضی زراعی و باغی روستا به روش آبی کشت می‌شوند. برنج، گندم، جو و یونجه محصولات زراعی روستا است. انواع میوه های باغی و سردرختی نیز عبارتند از آلبالو، گیلاس، زردآلو،گردو، سیب و گلابی. روستای کوهپایه اندج دارای بافت مسکونی متمرکزی است. معماری خانه های این روستا متاثر از شرایط طبیعی و نوع فعالیتهای اقتصادی و معیشتی ساکنین شکل گرفته است. در تمام خانه ها فضاهای انبار، طویله، انبار علوفه، اتاق های خواب و پذیرایی وجود دارد. سقف خانه ها مسطح است.در بافت قدیم روستا مصالح سنگ، گل، خشت و چوب به کار رفته است در ساخت خانه های جدید از مصالح آهن، سیمان و آجر بهره‌گیری شده است. کوههای بلند، صخره های شگفت آور، دره های زیبا، طراوت و آرامش رودخانه اندج، چهره زیبایی از طبیعت بکر روستابه نمایش می‌گذارد. جاذبه های طبیعی روستا مجموعه زیبا و بی نظیری هستند که انسان با ذوقی را به سوی خود جذب می‌کنند. همجواری با صخره های عظیم و دره اندج رود چهره زیبایی از طبیعت بکر را به تصویر می کشد و همچنین دارای شرایط خاص زمین شناسی برای علاقمندان می باشد. فاصله روستا تا مرکز استان (کیلومتر) : 80 فاصله روستا تا نزدیکترین شهر(کیلومتر): 15 تعداد خانوار 38 جمعیت کل: 110 مذهب اکثریت : مسلمان نوع و کیفیت جاده ارتباطی : تا جاده فرعی اندج آسفالته دفتر پست وجود ندارد دفتر مخابرات وجود ندارد دسترسی عمومی به اینترنت وجود ندارد دسترسی به دفتر ICT: :وجود ندارد بهترین زمان برای بازدید از جاذبه های طبیعی این استان: فصول بهار و تابستان و پاییز می باشد. زبان, آیین و فرهنگ زبان مردم این روستا گویشی است بر گرفته از گویش های “مازنی” و ” گیلکی” که دلیل آن قرن ها مبادلات تجاری با سرزمین های آن سوی البرز می باشد. البته تمام ساکنین به زبان فارسی تسلط کامل داشته و امروزه جوانتر ها, بخصوص مهاجرین به زبان رسمی فارسی تکلم می کنند. تمامی ساکنین روستا مسلمان بوده و شیعه دوازده امامی می باشند. پوشاک زنان و دختران روستا تحت تأثیر محیط طبیعی، آب و هوا و شیوه کار عبارت است از بلوز شلوار و دامن به همراه روسری که بنابر ذوق و روح زیباپسند خود در رنگهای متفاوتی دیده می شوند. مردان نیز کم و بیش از پوشش رسمی رایج در کشور تبعیت می کنند. زنان و مردان روستا از دیرباز با هنر و صنایع دستی آشنا بوده اند که از جمله آن می توان به گلیم بافی, حصیر بافی و .. اشاره کرد که امروزه تحت تاثیر مدرنیته در کمتر خانه ای میتوان از دار گلیم بافی سراغ گرفت.