موقعیت جغرافیایی: انگوران در فاصله 95 کیلومتری زنجان،یکی از روستاهای استان زنجان محسوب می گردد که در ضلع جنوب غربی استان زنجان در شرق تکاب ،شمال شهر دندی و در جنوب شهرستان ماهنشان بین روستاهای زماین،چایکند،خاینیک؛طومارخان و اکیز قشلاق محصور گشته است. دو رود انگوران چایی و ماراش چایی در انگوران به هم متصل میشوند و پس از عبور از خاک اکیز قشلاق در بهستان به قزل اؤزن می پیوندند. انگوران یکی از روستاهای بزرگ استان زنجان است که روستاهای اطراف آن تحت سیطره خانهای انگوران اداره می شد و مالیات روستاهای اطراف به جیب خانهای انگوران واریز می شد.در زمستان سال 1324 با ورود حزب توده به انگوران،خانهای آن دوره همراه خانواده و خادمین خود به روستاهای اطراف گریختند و پس ازآنکه آنها انگوران را ترک کردند ،دوباره به انگوران برگشتند و به زندگی خود ادامه دادند. تمام زمینهای انگوران تحت سلطه آنان بوده و با ظهور انقلاب اسلامی سال 1357 قدرت آنان رو به زوال گذاشت و از هم پاشید.آخرین نسل خانهای انگوران،منوچهر بهادری بود که تا اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 در انگوران بود و زمینهای اجدادش را اداره می کرد. موقعیت اجتماعی: انگوران به لحاط بزرگی آن نسبت به روستاهای اطراف،همواره در همه امور سرآمد بوده و تماکیت منطقه کاکا، گلابلو تا کهریزک؛ کاروانسرا؛ قره ناس به نام انگوران معرفی می شد. وجود معدن سرب و روی در منطقه انگوران که آشنای اهالی صنعت و معدن می باشد؛ باعث اعتلای نام این روستا گردید. همچنین این روستا به علت داشتن قدمت تاریخی و شاعری پر آوازه به نام مولانا همتی انگورانی در نزد اهالی علم و ادب نیز چندان غریبه نبوده است و همچنین نظر به مرکزیت و محلاستقرار خانها در انگوران، به این روستا آوازه صد چندان بخشیده و امروزه بالغ بر 82 روستا به نام روستاهای منطقه انگوران، مبین شکوه و قدمت انگوران میباشد. طبیعت انگوران: انگوران به لحاظ قرار گرفتن در ساحل دو رود انگوران چایی و ماراش چایی سر سبزی و طبیعت خاصی دارد، همچنین به علت آب و هوای خوب و زمینهای حاصلخیز و چمن زار های "گللوباغ،قاراداش،دهبر بالا، خاناایچی، آغ تپه، اوروج چملی،قالا دالی و زینه"در بین روستاهای اطراف و حتی روستاهای استان چون نگینی در انگشتری خود نمایی می کند. سنگ قبر شاعر ادیب و توانمند قرن دهم که یکی از علی گویان دوره خویش بوده و ابیاتی از دیوان 7000بیتی وی به اهتمام بلند همتان عرصه شعر و ادب در سال 1388 به چاپ رسید است،در سال 1373 در انگوران پیدا شده است.به دلیل طی مدارج عالی عرفان،اکثر تذکره نویسان لقب مولانا را به او داده اند و پرفسور قاراخان و دکتر حسبیه مازی اوغلو وی را یکی از هفت شاعر بزرگ عالم تشیع دانسته اند. او نه تنها در انگوران بلکه از طرف شاه اسماعیل صفوی مسئولیت داشت تا در اقصی نقاط کشور حتی در اناتولی ترکیه به تبلیغ تشیع بپردازد.